Ετοιμάζοντας μία παρουσίαση για το πανευρωπαϊκό συνέδριο των συλλόγων συμβούλων γαλουχίας, σχετικά με την καθοδήγηση ως προς τη σωστή ερμηνεία των διαγραμμάτων αύξησης (που συχνά αναφέρονται ως καμπύλες ανάπτυξης), γεννήθηκε το ερώτημα: Γιατί υπάρχει ανάγκη να συζητάμε ακόμη αν πρέπει να εφαρμοστούν καθολικά οι καμπύλες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, 10 χρόνια μετά τη δημοσίευση τους.
Δεν θα σταθώ στη μεθοδολογία ανάπτυξής τους ή στην απόδειξη του ότι ισχύουν. Έχουν φροντίσει για αυτό οι επιστήμονες που τις σχεδίασαν. Με εντυπωσιάζει όμως, το γεγονός οτι μετά από τόσο χρόνο συζητάμε ακόμη αν είναι πρακτικό να αντικαταστήσουν τα διαγράμματα στο βιβλιάριο υγείας, ενώ τόση συζήτηση έχει γίνει για το ότι αν δεν δραστηριοποιηθούμε άμεσα, το ποσοστό των παχύσαρκων παιδιών (και στη συνέχεια ενηλίκων) πιθανότατα θα εκτιναχθεί κατά τις επόμενες δεκαετίες, μάλιστα με αίτιο μία βίαιη διατροφική παρέμβαση, που αποσκοπεί στην άσκοπη αύξηση των θερμίδων.
Με τη χρήση των διαγραμμάτων αύξησης από τον ΠΟΥ, διαπιστώθηκε οτι τα βρέφη που θηλάζουν μεγαλώνουν με διαφορετικό τρόπο. Όχι απλά περισσότερο ή λιγότερο, αλλά έχουν διαφορετικές ηλικίες στις οποίες επιταχύνουν ή επιβραδύνουν το ρυθμό αύξησης. Αν παρερμηνεύσουμε αυτές τις διαφορές θα καταλήξουμε να δημιουργούμε άσκοπα προβλήματα στο θηλασμό.
Τα διαγράμματα αυτά πρέπει να εφαρμοστούν καθολικά. Αυτή είναι η σύσταση. Ίσως όχι μόνο στα θηλάζοντα. Είναι το πρότυπο. Δεν αποτελούν απλή καταγραφή του πληθυσμού. Αποτελούν καταγραφή ενός ιδανικού πληθυσμού. Δεν είναι δουλειά κάποιου άλλου να τα εφαρμόσει. Είναι ευθύνη των παιδιάτρων και των γονιών. Δεν αρκεί να κατηγορούμε κάποιες “μυστικές, κακόβουλες” δυνάμεις του σκότους για τη μη διαδοσή τους. Δεν φτάνει να χωρίζουμε τον πληθυσμό σε “εμάς” και “εκείνους”. Πρέπει να λειτουργούμε σκεπτόμενοι οτι ο διαχωρισμός σε ομάδες και η προσπάθεια για ανεύρεση υπευθύνων, μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικό τεχνάσμα μάρκετιγκ (από κάθε πλευρά) αλλά τελικά βλάπτει τον πληθυσμό των βρεφών. Πρέπει να αναζητούμε το σωστό και να φροντίζουμε να γίνει ευρέως αποδεκτό.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί οτι όσον αφορά στη διατροφή, στο μητρικό θηλασμό, το να χρησιμοποιήσουμε ένα φυσικό πρότυπο είναι η σωστή λύση, καθώς η επιλογή του μη θηλασμού έχει αποδειχτεί ότι είναι πολύ βλαπτική για την υγεία των βρεφών (με απώτερες επιπτώσεις στην υγεία τους ως ενήλικες). Εδώ η επιλογή της αποφυγής της παρέμβασης στη φύση έχει σημασία, καθώς πρόκειται για μία πρακτική που αποδεδειγμένα ωφελεί.
Συνιστώ στους γονείς να ζητήσουν από τους παιδιάτρους να εφαρμόσουν τα διαγράμματα αύξησης του ΠΟΥ, χωρίς να αισθάνονται οτι παρεμβαίνουν στο λειτούργημά τους. Το αν θηλάζουν ή όχι τα βρέφη τους έχει δευτερεύουσα σημασία, γεγονός που αποδεικνύεται από την υιοθέτηση των νέων προτύπων, από σημαντικό αριθμό χωρών, για όλο τον πληθυσμό τους. Πέρα από το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό θα αφήσουμε επιτέλους τα θηλάζοντα στην ησυχία τους, θα έχουμε και καλύτερη υγεία στα μη θηλάζοντα, καθώς δεν θα πιέζονται να ταιριάξουν σε ένα πρότυπο που οδηγεί στην παχυσαρκία και στη νοσηρότητα στην ενήλικο ζωή.