Ακόμη συναντώ κάποια ζευγάρια που φέρνουν το νεογνό τους με την απορία αν πρέπει να το παίρνουν αγκαλιά όταν κλαίει ή αν πρέπει να το αφήνουν μόνο του ώστε να μην κακομάθει. Είναι εύκολα αντιληπτό οτι η αμφιβολία για το αν πρέπει να κρατούν το παιδί τους δεν δημιουργήθηκε στους γονείς αυτόματα, παρά μόνο μετά από τη διεισδυτική παρέμβαση κάποιου ατόμου από το περιβάλλον.
Η άποψη οτι δεν πρέπει να ηρεμούμε στην αγκαλιά τα νεογνά και τα βρέφη είναι ξεπερασμένη εδώ και πολλά χρόνια, είναι κατάλοιπο των απόψεων των πρώτων συμπεριφοριστών και έχω την αίσθηση ότι έχει απορριφθεί ακόμη και από το ίδιο το ρεύμα που έφερε σε συζήτηση τέτοιες προτάσεις.
Πρόκειται, δίχως άλλο, για πρακτική που προκαλεί άσκοπη αγωνία σε ένα βρέφος, το οποίο πασχίζει να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος. Οι γονείς του βρίσκονται εκεί για να το βοηθήσουν να γνωρίσει τον κόσμο, στο ρυθμό που είναι κατάλληλο για το βρέφος. Επίσης είναι εκεί για να αντιμετωπίσουν κάθε αγωνία που νιώθει, να ικανοποιήσουν κάθε φυσική ή συναισθηματική του ανάγκη. Με ήρεμες και σταθερές κινήσεις.
Επειδή τα παιδιά δεν είναι σκυλάκια, επειδή μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, επειδή πρέπει να τους μάθουμε να εμπιστεύονται τους άλλους ανθρώπους και να μη νιώθουν αβοήθητα, επειδή το επιθυμούμε, παίρνουμε τα βρεφάκια αγκαλιά όταν κλαίνε.
Το κράτημα του βρέφους στην αγκαλιά