Όλοι είναι σύμφωνοι οτι οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν τα νεογνά, καλύπτοντας τις φυσικές τους ανάγκες. Κανείς δεν θα αμφισβητήσει οτι πρέπει να τα σιτίσουν, να τα καθαρίσουν ή να φροντίσουν να κοιμηθούν.
Παράλληλα με τις φυσικές ανάγκες που πρέπει να φροντίζουμε πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν και το γεγονός οτι τα νεογνά γεννιούνται έτοιμα να αλληλεπιδράσουν και να επικοινωνήσουν με άλλα πρόσωπα. Είναι γνωστό εδώ και χρόνια οτι τα νεογνά μπορούν να παρακολουθήσουν ένα αντικείμενο, ή να μιμηθούν εκφράσεις, ακόμη και από την πρώτη ώρα ζωής. Υπάρχουν από τη γέννηση οι κατοπτρικοί νευρώνες που επιτρέπουν τη λειτουργία αυτή. Οι θηλάζουσες μητέρες μάλιστα, διαισθητικά, εκμεταλλεύονται με σωστό τρόπο τη δυνατότητα αυτή και ανοίγουν το στόμα τους, ώστε να τις μιμηθεί το νεογνό και να πιάσει καλύτερα τη θηλή.
Σε σχέση με τους ενήλικες, βέβαια, τα νεογνά έχουν χαμηλότερη οπτική οξύτητα και εύρος οπτικού πεδίου. Οι δυνατότητες όμως που έχουν, εξυπηρετούν άριστα τις ανάγκες για την ηλικία αυτή: Να μπορεί ένα νεογνό να προκαλέσει την αλληλεπίδραση με τη μητέρα του, όταν το κρατά στην αγκαλιά της. Η άποψη οτι η όρασή των Νεογνών δεν είναι επαρκής είναι λανθασμένη και παραπλανει τους γονείς, τους οδηγεί να παραμελήσουν αυτή τη σημαντική λειτουργία και να χάσουν πολύτιμο χρόνο αλληλεπίδρασης με το νέο πρόσωπο στην οικογένεια.
Άμεσα οι γονείς καλό είναι να αρχίζουν να δίνουν ερεθίσματα στο παιδί τους, κατάλληλα για την ηλικία του και τη στιγμή που είναι ήρεμο και σε φάση να τα επεξεργαστεί. Τα νεογνά είναι έτοιμα να αρχίσουν να καταγράφουν τα εξωτερικά ερεθίσματα και να γνωρίσουν τον εξωτερικό κόσμο και τον ίδιο τους τον εαυτό, μέσα από το καθρεφτισμα στα μάτια των γονιών τους.
Πότε ξεκινάμε να αλληλεπιδρούμε με το Νεογνό; Αμέσως!